Stopa referencyjna (zwana też interwencyjną lub repo) służy do przeprowadzania tzw. operacji otwartego rynku, polegających na obrocie krótkoterminowymi papierami wartościowymi (najczęściej są to bony pieniężne emitowane przez NBP) na rynku międzybankowym celem przywrócenia równowagi na tym rynku. Stopa lombardowa wyznacza koszt udzielania pożyczek przez bank centralny dla banków komercyjnych pod zastaw papierów wartościowych (obligacji skarbu państwa i bonów skarbowych).

Wysokość takiego kredytu może wynieść maksymalnie 80% wartości zabezpieczenia. Stopa depozytowa jest jednym z najważniejszych wskaźników i wyraża wysokość oprocentowania depozytów składanych w banku centralnym przez banki komercyjne. Stopa redyskontowa określa cenę, po której bank centralny udziela pożyczek dla banków komercyjnych kupując od nich weksle. Wymienione wskaźniki tworzą więc swego rodzaju ramy w których znajdują się stopy procentowe od kredytów na rynku międzybankowym, przy czym stopa depozytowa jest zawsze niższa od referencyjnej, ta z kolei - od lombardowej.

Stopa rezerw obowiązkowych stanowi natomiast miarę kwoty wymaganych rezerw, jaką banki komercyjne obowiązkowo wpłacają do banku centralnego celem zabezpieczenia własnej wypłacalności (płynności finansowej). W zależności od tego jaki jest wskaźnik rezerwy obowiązkowej, bank centralny może decydować o podaży pieniądza zwiększając stopy rezerw (co skutkuje zmniejszeniem ilości pieniądza na rynku) lub też zmniejszając je (powiększając zarazem podaż krajowej waluty na rynku).